ساعت 1:47 نیمه شبـــــ بود،شب و تنهایی و یه سکوت آروم و یواش.
داشت موزیک گوش میداد سیگارو برداشت روشن کرد رفت کنار پنجره کام میگرفت و به آسمون نگاه میکرد یه شب سرد و آروم پنجره ی نیمه باز دود سیگار صدای آهنگی که پراز خاطره بود...
سیگارش تموم شد پینجره رو بست که هوای اتاق سر نشه رفت تو تختش گوشی موبایل و برداشت شروع کرد به نوشتن اس ام اس
salam divune khabi ya bidar?
manke aslan khabam nemibare
daram oun ahang ghashangaro goosh midam hamunike hamishe 2taeii mikhunim.
emshab yadet raft sms shabbekheyr bedia yeki talabe man.
kho0o0o0o0b bekhubi eshgham booooos...

مثل همیشه میخواست مسیج و بفرسته واسه عشقش ولی یهو یادش اومد که اون 3 روز پیــــــش ازدواج کرده...
چشاش پر اشک شد و بغض کرد گوشی از دستش افتاد موزیک تموم شد صورتشو گذاشت رو بالشو بی صدا گریه کرد :|
دست خودش نیست آخه 3 سال باهم بودن و یه دنیا خاطره و روزای تلخ و شیرین که تو 3 روز فراموش نمیشه خیلی سختــــه ....

در شیار های قلبم به دنبال کدامین عشق می گردی عشق من در آینه ای ایست که هر روز در آن می نگری

..هیچ وقت فراموش نکن که تنها یك تنها می داند كه تنهایی تنها درد یك تنها نیست

به یک سگ از جلو

 به یک اسب از عقب

 و به یک احمق از هیچ طرف

نزدیک نشوید!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

گل اگر چشم خودش باز کند خواهد مرد / ماه در اوج غرورش به زمین خواهد خورد / چون به زیبایی تو حسرت ، عالم خوردند / برق چشمان تو روح از تنشان خواهد برد .

 رویا بهانه ای ست که دنیای هم شویم ؛ دنیا چرا بهانه ی ما را به هم زند؟

این خانه قایقی ست که آواره می شود؛ موجی اگرکرانه ی ما را به هم زند 

پر کرده ای تمام مرا با تمام خویش ؛ شیرین شده تمامی مــــن در تمام تــو 

قند آب می شویم تو و من مـیان هـــم ؛قاشق چرا میانه ی ما را به هم زنـد؟ 

این سیم های برق که هی تیر می کشند؛ وقتی که ما به خلوتشان تکیه می کنیم 

باروت می شوند که شلیک تیر شان ؛ خواب کبوترانه ی ما را به هم زند 

بی تو مرا شبی ست که فردا نمی شود؛ بی من تورا دلی ست که دریا نمی شود 

آنقدر در همــیم که پیدا نمی شود ؛دستی که نظم خانــه ی مارا به هم زند 

با هم ولی جدا به سفر فکر می کنیم؛ هر دو کنار هم به خطر فکر میکنیم 

طوفــانی همیم نزائیده مادرش ؛ بـــــــــادی که آشیانه ی ما را به هم زند

شانه به شانه سر به سر هم گذاشتیم؛یک لحظه دست از سر هم برنداشتیم 

فریاد ترجمان جدایی ست پس کجاست؛آن هق هقی که شانه ی ما را به هم زند

كوك كن ساعتِ خویش !   

             اعتباری به خروسِ سحری ، نیست دگر

                          دیر خوابیده و برخاسـتنـش دشـوار است

 كوك كن ساعتِ خویش !

             كه مـؤذّن ، شبِ پیـش

                          دسته گل داده به آب

                                 . . . و در آغوش سحر رفته به خواب

 كوك كن ساعتِ خویش !

             شاطری نیست در این شهرِ بزرگ

                                       كه سحر برخیزد

                                    شاطران با مددِ آهن و جوشِ شیرین

                                                        دیر برمی خیزند

 كوك كن ساعتِ خویش !

                      كه سحر گاه كسی

                         بقچه در زیر بغل ، راهیِ حمّامی نیست

                             كه تو از لِخ لِخِ دمپایی و تك سرفه ی او برخیزی

 كوك كن ساعتِ خویش !

             رفتگر مُرده و این كوچه دگر

                          خالی از خِش خِشِ جارویِ شبِ رفتگر است

 كوك كن ساعتِ خویش !

             ماكیان ها همه مستِ خوابند

                          شهر هم . . .

                                 خوابِ اینترنتیِ عصرِ اتم می بیند

 كوك كن ساعتِ خویش !

             كه در این شهر ، دگر مستی نیست

                  كه تو وقتِ سحر ، آنگاه كه از میكده برمی گردد

                            از صدای سخن و زمزمه ی زیرِ لبش برخیزی

 كوك كن ساعتِ خویش !

             اعتباری به خروسِ سحری نیست دگر ،

شاعر زن میگه :

به نام خدایی که زن آفرید
حکیمانه امثال ِ من آفرید

خدایی که اول تو را از گل
و بعداً مرا از خشت آفرید!

برای من انواع گیسو و موی
برای تو قدری چمن آفرید!

مرا شکل طاووس کرد و تو را
شبیه بز و کرگدن آفرید!

به نام خدایی که اعجاز کرد
مرا مثل آهو ختن آفرید

تو را روز اول به همراه من
رها در بهشت عدن آفرید

ولی بعداً آمد و از روی لطف
مرا بی کس و بی وطن آفرید

خدایی که زیر سبیل شما
بلندگو به جای دهن آفرید!

وزیر و وکیل و رئیس ات نمود
مرا خانه داری خفن! آفرید

برای تو یک عالمه کِیْسِ خوب
شراره، پری، نسترن آفرید

برای من اما فقط یک نفر
براد پیت من را حَسَنْ آفرید!

برایم لباس عروسی کشید
و عمری مرا در کفن آفرید


پاسخ شاعر مرد:

به ‌نام خداوند مردآفرین
که بر حسن صنعش هزار آفرین

خدایی که از گِل مرا خلق کرد
چنین عاقل و بالغ و نازنین

خدایی که مردی چو من آفرید
و شد نام وی احسن‌الخالقین

پس از آفرینش به من هدیه داد
مکانی درون بهشت برین

خدایی که از بس مرا خوب ساخت
ندارم نیازی به لاک، همچنین

رژ و ریمل و خط چشم و کرم
تو زیبایی‌ام را طبیعی ببین

دماغ و فک و گونه‌ام کار اوست
نه کار پزشک و پروتز، همین!

نداده مرا عشوه و مکر و ناز
نداده دم مشک من اشک و فین!

مرا ساده و بی‌ریا آفرید
جدا از حسادت و بی‌خشم و کین

زنی از همین سادگی سود برد
به من گفت از آن سیب قرمز بچین

من ساده چیدم از آن تک‌ درخت
و دادم به او سیب چون انگبین

چو وارد نبودم به دوز و کلک
من افتادم از آسمان بر زمین

و البته در این مرا پند بود
که ای مرد پاکیزه و مه‌جبین

تو حرف زنان را از آن گوش گیر
و بیرون بده حرفشان را از این

که زن از همان بدو پیدایشت
نشسته مداوم تو را در کمین!

حجم خالی تو را



حجم پُر هیچکس



پُر نمی کند



بیخود نگو



((دوستان به جای ما))

وقتی عطر تنت را میخواهم ، به باد هم التماس میکنم ، خدا که جای خود دارد .

رد شد شبیه‌ رهگذری‌ باد، از درخت‌

آرام‌ سیبِ کوچکی‌ افتاد از درخت‌

افتاد پیشِ پای‌ تو، با اشتیاق‌ گفت:

ای‌ روستای‌ شعر تو آباد از درخت،

امسال‌ عشق‌ سهم‌ مرا داد از بهار

آیا بهار سهم‌ ترا داد، از درخت؟

امشب‌ دلم‌ شبیه‌ همان‌ سیب‌ تازه‌ است‌

سیبی‌ که‌ چید حضرت‌ فرهاد از درخت‌

کی‌ می‌شود که‌ سیب‌ غریبِ نگاه‌ من‌

با دستِ گرم‌ تو شود آزاد از درخت‌

چشمان‌ مهربان‌ تو پرباد از بهار

همواره‌ رهگذار تو پرباد از درخت‌

امروز آمدی‌ که‌ خداحافظی‌ کنی‌

آرام‌ سیب‌ کوچکی‌ افتاد از درخت!

***

اخم می کنم

تا ببینی جدی شدم.

چرا اینگونه سراغم می آیی؟

من به تمنای گریه ات نیست،

که تا سال ها،

تا قرن ها،

تا پایان تلخی،

زیر این خاک سرد،

قصد خفتن کرده ام.

معرفتی مانده اگر

یا سر سوزن قلقلکی از بهار گذشته،

برای من،

لبخند بزن ،لبخند !!

سالها رفت و هنوز

یک نفر نیست بپرسد از من

 که تو از پنجره ی عشق چه ها می خواهی؟

صبح تا نیمه ی شب منتظری

همه جا می نگری

گاه با ماه سخن می گویی

گاه با رهگذران،خبر گمشده ای می جویی

راستی گمشده ات کیست؟

کجاست؟

صدفی در دریا است؟

نوری از روزنه فرداهاست

یا خدایی است که از روز ازل ناپیداست...؟

بگذار سر به سینه ی من تا که بشنوی

آهنگ اشتیاق دلی درد مند را

شاید که بیش از این نپسندی به کار عشق

آزار این رمیده ی سر در کمند را

بگذار سر به سینه ی من تا بگویمت

اندوه چیست، عشق کدامست، غم کجاست

بگذار تا بگویمت این مرغ خسته جان

عمریست در هوای تو از آشیان جداست

دلتنگم، آنچنان که اگر بینمت به کام

خواهم که جاودانه بنالم به دامنت

شاید که جاودانه بمانی کنار من

ای نازنین که هیچ وفا نیست با منت

تو آسمان آبی آرامو روشنی

من چون کبوتری که پرم در هوای تو

یک شب ستاره های تو را دانه چین کنم

با اشک شرم خویش بریزم به پای تو

بگذار تا ببوسمت ای نوشخند  صبح

بگذار تا بنوشمت ای چشمه ی شراب

بیمار خنده های توام ، بیشتر بخند

خورشید آرزوی منی ، گرم تر بتاب

نوشته شده در سه شنبه 15 شهریور1390ساعت 4:5 قبل از ظهر توسط بهامین| 2 نظر |

تو بر می گردی و زندگی را از جایی که پاره شده دوباره می دوزیم

در صندوق خاطره ها هنوز نخ برای بخیه زدن هست...!

چند سال به عشقت مهربونی میکنی

خوبی میکنی و هر کاری میگه میکنی

تا بهش بفهمونی دوسش داری...

دو ساعت که اعصاب نداری ، میگه حالا شناختمت

*

*

*

رمز موفقیتمو چند سال پیش عوض کردم الان هر کاری میکنم یادم نمیاد.

من تو را بیشتر از غرورم دوست داشتم و تو غرورت رت بیشتر از من ...

بگذریم حالا نه از غرور تو چیزی مانده نه از دوست داشتن من.

بی حوصله گی هایم را ببخش

بد اخلاقی هایم را فراموش کن

بی اعتنایی هایم را جدی نگیر

در عوض ...

من هم تورا می بخشم که مسبب همه ی اینها بودی.!!!!!!!!!!!!

رفت؟به سلامت؟من خدا نیستم بگویم صدباراگر توبه شکستی باز آی...آنکه رفت به حرمت آنچه باخود می برد حق بازگشت ندارد رفتنش مردانه نبود لاقل مرد باشد وبرنگردد خط زدن برمن پایان من نیست اغاز بی لیاقتی اوست.

با علی از یا علی یک نقطه کم دارد

ولی یا علی گفتن کجا با علی بودن کجا

گاهی گمان نمی کنی ولی جور میشود *****گاهی نمی شود که نمی شود که نمی شود

گاهی هزار دوره دعا بی اجابت است*******گاهی نگفته قرعه به نام تو میشود

گاهی گدای گدای گدایی و بخت نیست*****گاهی تمام شهر گدای تو میشود

مهربانی را از کودکی آموختم که آبنبات خود را به دریا انداخت تا آب دریا شیرین شود

گاهی شبا گریه کنون گریه کنون میام در خونه تو

داد میزنم میگم منم عاشق دیوونه ی تو

میگم منم اون که شده اسیر مهربونی هات

اون که یه عمری عاشقه به اون همه لطف و صفا

وقتی تو این دنیای تو

کار دلم گیر میکنه حسادت قلب منو از آدما سیر میکنه

میام در خونه تو

میگم به فریادم برس

رو میکنم به آسمون

میگم به داد من برس

آخه تو محبوب منی

عزیز من خوب منی

تویی خدای من

خدای با صفای من

تو روحمی تو جونمی

تو قلبمی تو خونمی

خدای مهربون من

عشق تو توی خون من

وقتی تو این دنیای تو

کار دلم گیر میکنه

حسادت قلب منو

از آدما سیر میکنه

میام در خونه تو

میگم به فریاد من برس

یادمان باشد گر شاخه گلی چیدیم *********وقت پرپر شدنش سوز و نوایی نکنیم

پر پروانه شکستن هنر آدمی نیست ********گر شکستیم ز غفلت من و مایی نکنیم

یادمان  باشد  سر  سجاده   عشق ********جز  برای   دل  محبوب   دعایی    نکنیم

یادمان باشد گر خاطرمان آزرده شد ********طلب  عشق  ز هر  بی  سرو پایی نکنیم